رسپی‌های نجاتبخش لیلا جولایی هر آشپزخانه معبدی است با مناسک خاص خودش.  جایی برای پرستش زندگی که می‌توانی در پناهش آرام بگیری. وقتی بعد از یک روزکاریِ پرماجرا، دور میز ناهار، آنچه را از سر گذراندی تعریف می‌کنی، وقت‌هایی که لایه‌های لازانیا را مرتب ته ظرف می‌چینی و هم‌زمان سس بشامل را از روی یک دستور اینترنتی آماده می‌کنی تا سرخوشیِ تعطیلاتِ آخر هفته را با بقیه قسمت کنی. حتی وقتی نگرانی‌های ریز و درشت را با کشیدن اسکاچ روی چربی‌های خشک شده می‌کرانی [1] و به چاه فاضلاب می‌فرستی

عدس‌پلوِ مطبخی فرشته حسن آبادی پای اجاق برقی شیشه‌ایی، سیب‌زمینی‌های ورق‌شده را ته قابلمه می‌چینم. زیرلب با خودم غر می‌زنم‌ «از این اجاق‌برقیا چیزی در نمیاد، ته دیگ حسابی یا گازشعله‌ایی می‌خواد یا آتیش هیزم.» صدای دخترم از اعماق اتاقش می‌پیچد به تنوره‌ی هود بالای سرم: «مامااااااان ناهار چی داریم؟» داد می‌زنم که «عدس پلو» و بعد با قاشق چوبی لبه‌ی قابلمه رینگ می‌گیرم و با لهجه‌ی یزدی زمزمه می‌کنم: «عدس پلو با پک گوو من بپزم تو موخوری؟» لبخند تلخی گوشه‌ی لبم می‌نشیند و قبل از آن

از آن قرتی‌بازی‌ها مریم عزیزخانی مرغِ مامان یک پا داشت. هرچه بابا بهش می‌گفت که نمی‌شود دست به دیوارهای خانه زد، مامان گوشش بدهکار نبود. ماجرا از آنجا شروع شد که عمه‌فوزیه دیوار بین آشپزخانه و پذیرایی‌اش را برداشت. آشپزخانه‌ی عمه‌فوزیه حالا شده بود اولین آشپزخانه‌ی اوپن فامیل. مامان پیازها را تند و تند خورد می‌کرد: «مگه خونه‌داری‌م چی کم داره از خواهرت؟» بابا می‌گفت:«به ابولفضل هیچی! ولی اوپن کجاش میاد به خونه‌ی سی‌ساله؟» بابا پربیراه هم نمی‌گفت. تمام اتاق‌های خانه‌ی ما با دی

کودتای پلوزرده در ۲۸مرداد نویسنده: آیه اسماعیلی مامان دیگر داشت می‌ترکید و بچه خیال دل کندن نداشت. آن تابستان، در خانه ما مراسمی آیینی اجرا می‌شد که مثلش در هیچ کنیسه و کلیسا و مسجدی نبود. مامان هر روز صبح، با ایمانی راسخ، دماغش را با دو انگشت می‌گرفت، پلک‌هایش را محکم روی هم‌ فشار می‌داد و قلپ‌قلپ روغن کرچک سر می‌کشید. عق می‌زد و باز هم سر می‌کشید. بعد با شکمی که تا زیر چانه‌اش کشیده شده بود، دورتادور خانه، قدم‌رو می‌رفت. بلکه فرجی بشود، دردش بگیرد و بچه راه بیفتد و پایین بی